Verlangen naar Heelheid   
Veertigdagentijd en Pasen    
       
Melodie: “O Heer die onze Vader zijt”
Teksten mogen vrij gebruikt worden met bronvermelding

Op Aswoensdag:

O Vader, zie ons mensen aan,
vertwijfeld en verwond.
Help ons om moedig op te staan,
gezegend nieuwe wegen gaan
in uw vernieuwd verbond.

Jabob tot Esau:

Ze dienden slechts voor mijn belang
de wegen die ik koos.
‘k Ging eigenwijs mijn eigen gang
maar werd gejaagd, vermoeid en bang,
verdwaalde hopeloos.

Ik heb niet aan jouw pijn gedacht,
sprak woorden onoprecht.
Ik maakte sluw jouw dag tot nacht
en heb zelfs jouw verdriet veracht –
hoe zet ik dat ooit recht?

Job:

O God die van de nachten weet
van eenzaamheid en pijn.
Dat u ons mensen niet vergeet
en laat ons na ons diepste leed
geheelde mensen zijn.

De vrouw bij de bron:

Ik was verblind, ik was verward,
joeg naar geborgenheid.
Gedreven door mijn brandend hart
viel ik ten prooi aan angst en smart
en was mijzelf steeds kwijt.

Wie ben ik dan dat jij met mij
over mijn ziel begon?
Ik leef weer op, ik kom weer bij –
Wie ben jij dan dat jij zo vrij 
mij liefhebt uit de bron?

Bij het gouden kalf:

Wij bogen voor de valse schijn
en hebben ons vertrouwd
met goden die geen goden zijn
en hielden zo ons zelve klein
met louter klatergoud.

Verlos ons van die gouden schijn,
verlos ons van de dood.
Laat ons opnieuw geboren zijn,
verander water weer in wijn,
schenk ons uw dag’lijks brood.

Saul in verwarring:

O God, waarom kan ik dan niet
uw eerste liefde zijn?
Is ’t niet genoeg wat ik u bied?
Wat moet ik doen dat u mij ziet?
Waarom toch zoveel pijn?

Waarom word ik dan niet vertrouwd
en loopt mijn weg hier dood?
De toekomst die mij tegen grauwt…
Het leven dat mijn ziel benauwt…
Waar blijft het morgenrood?

De angsten slaan mij kil om ’t hart
en drukken mij terneer.
Gedachten maken mij verward,
ze zijn zo zwaar, zo vol van smart
en ik ben niemand meer

O God, laat mij toch weten dat
ik niet heb afgedaan,
dat ik er niet vergeefs om bad
dat ik weer zie wat ik ooit had
en raak mij zachtjes aan.

Bij de intocht in Jeruzalem:

De toren van geloof-en-macht
lag voor jou in ’t verschiet.
Maar jij hebt hem niet hoog geacht
gaat voor wat waar is, lief en zacht
omdat je ménsen ziet.

De tempel van ons vroom gewin
met “God aan onze kant!”
Jij gaat er laaiend tegenin
verlangend naar een nieuw begin.
En reikt ons weer je hand.

De muren van ons zwak bestaan,
de valse zekerheid,
Jij hebt ze voor ons weg gedaan
en reikt ons nieuwe wegen aan,
verlost ons van de tijd.

Maria Magdalena tot ‘de tuinman’:

O stille mens, geef mij uw woord,
doe mijn verlangen recht.
Hij heeft mijn hart, mijn ziel bekoord
maar werd geboeid, gekweld, vermoord;
waar hebt u hem gelegd?

Hier sta ik met gebogen hoofd
gebroken door verdriet.
Ik heb hem op zijn woord geloofd,
zijn licht is nu in mij gedoofd
en verder kan ik niet.
 
Jouw stem zo lief, zo sterk, zo zacht,
jouw woorden die ik ken,
als sterren in een donk’re nacht
voel ik mij door jou thuis gebracht
en weet weer wie ik ben.

Voorzichtig durf ik op te staan,
jouw liefde heelt mij vrij.
Ik zal weer op jouw wegen gaan
en zie jouw lieve mensen aan,
in hen ben jij bij mij.


​

​